غزل کوهی

انگار همین دیروز بود. راست می گویند که زمان مثل برق می گذرد ؛ و این خاطره هاست که با ماست و در ماست . مخصوصاً اگرتلنگری هم در کار باشد مثل این هوای ابری لندن که بر می دارد و پرتم می کند به سالها پیش ؛ به آن بعد از ظهرهای زمستانی تهران که در آن اتاق نه چندان بزرگ ، حلقه وار می نشستیم و آتشی می آمد با آن بارانی بلند و شال گردنش. می نشست روی صندلی و قبل از همه چیز سیگارش را می گیراند و دیگر این آتش نا میرا را سیگار به سیگار تا آخر جلسه هدایت می کرد.

درست یادم نیست ، اما گمان می کنم نه او تا آخر بارانیش را در می آورد و نه ما کاپشن هایمان را. اتاق هم یا پنجره نداشت ، یا اگر داشت هوا ابری بود و فضای اتاق را همراه دود سیگار استاد ، در یک هالۀ مبهم می پیچید.

با لهجۀ گرم جنوبیش که شعر می خواند، سعی می کردم در ذهنم بیاورمش با پوتین و قطار فشنگ و فانوسقه ، یک تفنگ دو لول هم بدهم دستش . از آن طرف هم گله را هدایت کنم به این سو و او آتش کند.

اما به او نمی آمد . هر کار می کردم اجزای این صحنه با هم جفت و جور نمی شد . آخرش هم نشد که نشد. انگار ساختن این ترکیب ، تنها و تنها از خودش بر می آمد در یک غزل کوهی از آواز خاک .
ناگهان جلاب
وسعت پشته را تلاطم داد
و هزاران هزار شاخ بلند
در فضا طرح بست
و هزاران هزار چشم زلال
در فضا مثل شيشه پاره شكست

دست بر ماشه، سينه با قنداق
دلم آشفته گشت و خون انگيخت
از سرانگشت نفرتم با خاك
خون صد پازن نكشته گريخت

چه شكوهي !‌ درود بر تو درود!
با شك استاده قوچ پيشاهنگ
دورت آشفتگی ز بركه چشم
ای ستبر بلند كوه اورنگ
كورت از گرده چشم خونی گرگ
دورت از جلوه خشم يوز و پلنگ

به نياز قساوتم هی زد
زينهار توارثی ز اعماق
خود گوزنی تو، هان ! مباد ! افسوس
تپش سينه ريخت در قنداق

پنجه لرزيد روی ماشه چكيد
شعله زد لولۀ كبود تفنگ
پشته پر شكوه بی جان شد
غرق خون ماند قوچ پيشاهنگ
منوچهر آتشی
نوشته شده در ۱۰:۵۴ بعدازظهر توسط Kabousnegar.
0 comments