داستان آنقدرها هم که نمایانده می شود پیچیده نیست. تحلیلگران و برخی از روشنفکران ما یا درک درستی از مفهوم " سیستم " ندارند و یا اینکه تجاهل می کنند.
گرچه نمی توان نقش شخص را در فرآیند یک جریان نادیده انگاشت ، اما آنچه ما را به نتیجه کلی راهبر می شود تحلیل کلیات و جزئیات سیستم هدایت کننده و همچنین میزان قدرت و محدودۀ اختیارات فرد در سیستم مزبور است.

طیف اصلاح طلبان حکومتی از فرصت یگانه ای که تاریخ به دست مردم ایران به آنها داده بود، روسیاه بیرون آمدند. تاریخش آنقدرها دور نیست که حتی از حافظۀ تاریخی ضعیف ما پاک شده باشد ؛ آن زمان که ریاست جمهوری، مجلس ، شورای شهر و ده ها نهاد دیگر با رای و حمایت سنگین مردم در اختیار اصلاح طلبان قرار گرفته بود. به جای گندم باد کاشتند و توفان درو کردند.

واقعیت این است که به قول قدیمی ها ، بخت یک بار در خانۀ آدم را می زند ؛ و در این مورد شاهد بودیم که بخت چندین بار طی هشت سال کلون در خانه را به صدا در آورد ، آنهم نه خانۀ یک شخص ( فرض بگیرید یک دختر ترشیده یا دم بخت) که خانۀ یک گروه سیاسی را.

اگر بنا به ضرب المثل فوق، بخت یک بار (بگیرید به تعداد نادر) درب خانۀ یک فرد را به صدا در بیاورد ، چند بار در کوران حوادث سیاسی درب خانۀ یک جناح سیاسی را خواهد زد؟ خاصه آنکه آن گروه از فرصت به دست آمده به رذیلانه ترین شکلی سود جسته باشند و خواسته های مردم را برآورده نکرده با خفت تمام میدان را به حریف وا گذاشته باشند.

شکست این جریان در انتخابات گذشته به وضوح حاصل پشت پا زدن به انتظارات مردم در طول تصدی قدرت، اهمال کاری ، رجالگی و دست آخر نداشتن برنامه ای جدید نسبت به گذشته بود.

به قول نیما راشدان در مقالۀ اخیرش : " انتقاد آقای شیرزاد و از او بالاتر جبهه مشارکت و سازمان مجاهدین از عطری و افشاری در وضعیت فعلی راستش را بخواهید به چیزی نمی ارزد. چرا که اینها همه ـ در سه انتخابات گذشته ـ وزن سیاسی خود را به نمایش گذاشته اند ـ چیزی حدود %۲ آراء در شهرهای بزرگ. چه عیب دارد ؟ نماینده %۲ افکار عمومی از سخنان عطری و افشاری ناراضیست. جز این است ؟ قبول ندارید بخوانید خروجی موسسات مطالعات راهبردی و اتاق های فکر غرب را که اصولا نیرویی به اسم اصلاح طلب را از ادبیات جریانات سیاسی ایران حذف کرده اند مدتهاست ! "

جریانی به نام اصلاح طلبی ، جریانی مرده است و دیگر محلی از اعراب ندارد و اصلاح طلبان همچون پیردختران ترشیده ای هستند که بهترین خواستگاران را جواب کرده اند و حالا از فرط غبن ، خود را به در و دیوار می مالند و با دیدن هر تیر و ستونی ، رعشه به اندامشان افتاده، آب از لب و لوچه شان جاری می شود.

جالب اینجاست که این پیر دختران چروکیده که قاعدتا باید در صدد سفارش دادن یک دست کفن متبرک از عتبات عالیات باشند ، مشغول وسمه کشیدن و سرخاب سفیداب هستند و از صبح تا شب خودشان را چرب می کنند که به داماد جوانی قالب نمایند (بخوانید " بتپانند").

به عبارت ساده تر تلاش وابستگان دولت اصلاحات (!!!) برای شکستن کلیۀ کاسه و کوزه ها بر سر دولت جدید که به منظور بازیابی آبروی از کف رفته انجام می گیرد، آب در هاون کوبیدن است و در پیت خالی ... ؛ چرا که اولا سیستم قدرت در ایران تابع شخص نیست و همانگونه که در بالا اشاره شد، سیستم است که اسلوب خود را به شخص تحمیل می کند نه عکس آن و ثانیا اینها آزموده اند در این شهر بخت خویش. نکته جالب توجه اینجاست که خود و طرفدارانشان بجای عذر خواهی از مردم به خاطر ضایع کردن آراء و همچنین تباه ساختن امید و آرزوی مردم (خصوصا نسل جوان) ، یک چیزی هم طلبکارند که چرا دوباره رأیشان ندادند.

خردمندانه تر آن است که کمی اندیشه کنند و ببینند در کجای کار بیش از اندازه مرتکب حماقت شده اند. شاید هنوز انتظار دارند که مردم (خاصه قشر روشنفکر) به مردی که برای درگذشت خلخالی به پهنای صورت اشک می ریزد و حاصل سیاست خارجیش تقلیل سهم پنجاه درصدی ایران در دریای خزر به یازده درصد است ، باز هم رای بدهند. شاید هنوز هم تصور می کنند که سیاستمداران دنیا آنقدر احمق هستند که شوخی " گفتگوی تمدنها" را از طرف کسی که در کشور خودش در یک روز شانزده روزنامه را تعطیل می کنند، جدی تلقی کنند.

حالا بیایید فرض کنیم که عامل تمام بحرانهای اخیر دولت جدید است . بدیهی است که مسؤول روگردانی مردم و روی کار آمدن دولت جدید همان اصلاح طلبها هستند. دقیقا به همان شکل که عملکرد سیستم سلطنتی باعث روی کار آمدن سیستم بعد از خود شد.

گفتم "سلطنت" به این فکر افتادم که بیچاره ما مردم ایران !
اپوزیسیون داخلیمان آدمهای بی وزن مسخره ای مثل اصلاح طلبها هستند که خودشان هم نمی دانند چه چیزی را قرار است اصلاح کنند ، و اپوزیسیون خارجیمان هم جز عده ای معدود ، آدمهای جاهل بی خردی مثل سلطنت طلبها و مجاهدین می باشند.

یک مقایسۀ ساده بین این دو گروه داخل و خارج نشان می دهد که هر دو از یک قماش هستند. هر دو ( سلطنت طلبها و اصلاح طلبها) باعث روی کار آمدن سیستم بعد از خود شده اند و هر دو علیرغم این مساله با پررویی و وقاحت هر چه تمامتر باز هم مدعی هستند. هردو از مردم ایران طلبکار هستند و هر دو پشمهایشان ریخته و شیر بی یال و دم و اشکم شده اند، این یکی بعد از مجلس ششم و آن یکی بعد از بیرون کردن محمد علیشاه با لگد(گر چه بعدش هم باز با پررویی چند صباحی به خر مراد سوار بودند اما قداست وحرمتش ازهمان زمان ریخت و از بین رفت).
با این تفاوت جزیی که کسی بیست و اندی میلیون رأی به آن گروه اول نداده بود ولی به گروه دوم چرا.

اگر کسی می داند به ما هم بگوید این بدهی ملت ایران به گردن کلفتهای سلطنت و اصلاح طلب کی تمام می شود. لری اش این می شود که عمو! شما از فرصت استفاده نکردید و گند زدید و طرد شدید. دیگر از جان این مردم چه می خواهید؟

اینکه عملکرد سیستم بعدی بدتر بوده ، توجیهی منطقی برای تنزیه سیستم پیشین نیست.

عبید زاکانی می گوید : " مادر و پسری در بیابان می رفتند. ترکی به آنها رسید. هر دو را بگ...د و برفت. مادر از پسر پرسید اگر او را بینی ، بازشناسی؟ پسر گفت در هنگام کار رویش به تو بود ؛ تو او را بهتر شناسی."

تفاوت اصلاح طلب و سلطنت طلب هم در همان جلو و عقبش است و گر نه اساسا هر دو از یک منفذ روی خشت افتاده اند.


کابوس نگار اقلیمی – لندن

----------------------------------------------

* طرح بالا از آیدین آغداشلو است
* فحاشی ها کمینه اثری در صاحب این قلم ندارد.